[RPG] The Dark Brotherhood {Speeltopic}

(welke tijd doen we? ik doe het nu even in tegenwoordige tijd, derde persoon)

Alena zit naast haar vriendin Agnes. Anteia komt met twee grote pannen aangelopen, die worden doorgegeven. Alena zit nog ver weg van de pan, maar ze hoort iemand "Mmm, kip!" roepen. Anteia kan goed koken, ze maakt dingen die in eerste instantie helemaal niet lekker klinken op een overheerlijke manier. Terwijl de pannen doorgegeven worden, komt Alena er door de schreeuwende tieners achter dat er ook pasta is. Ze heeft in de jaren dat ze hier zat geleerd om goed en veel te eten, dat geeft je meer energie om te vechten. Vandaar, toen de pannen ver genoeg doorgegeven waren, schept ze 3 hele lepels pasta en 2 kippenboutjes op. Meestal, als er nog wat over was, gingen de pannen halverwege het avondmaal nog een keer rond, voor degenen die dat wilden. Alena geeft de pan door aan Agnes, en ze begint de pasta naar binnen te schrokken. Als Agnes haar eten heeft opgeschept, en ze daar zo een tijdje met z'n tweeen geluidloos zitten te eten, begint het gesprek.
'Mmm, blijkbaar heeft Anteia een nieuwe manier ontdekt van koken!' zegt Alena met volle mond.
'Wijn,' antwoord Agnes. 'Heel veel wijn.'
'Ik vind het wel lekker.'
Ze eten totdat hun magen zo goed als vol zitten.

{Ikzelf gebruik veel liever 1e persoon, maar de tijd maakt me op zich niet zoveel uit.}

(ik schrijf het liefste tegenwoordige tijd, dus dan doen we maar eerste persoon en tegenwoordige tijd.)

Kortae Firaen | Guild Leader
Zwijgend staarde ik naar de anderen aan tafel. M'n gedachten waren er momenteel niet bepaald bij, maar hadden zich vastgezogen in de stapels werk die nog op m'n bureau lagen te wachten om bekeken te worden, doorgeven of wat dan ook. Even keek ik half op toen Anteia binnen kwam met het eten. Hoe ze het elke keer weer voor elkaar kreeg om met eindeloos engelgeduld eten te maken om al die hongerige monden te voeden en tevreden te houden, het was me soms werkelijk een raadsel, maar ik was desondanks wel blij dat ze er was en het telkens weer voor elkaar kreeg.
Even draaide ik m'n beker met wijn rond terwijl ik toekeek hoe de anderen opschepten en m'n gedachten dwaalden af naar de Leider voor me. Die zou vast en zeker uit z'n vel gebarsten zijn van woede als er ook maar 1 iemand eerder dan hij durfde op te scheppen. Mij maakte het niet zoveel uit, zolang iedereen maar z'n deel kreeg voor er voor een tweede keer opgeschept werd. Toen de schaal aan mij passeerde schepte ik ook wat op, maar veel was het niet. Ik had niet het idee dat ik veel binnen zou krijgen en als ik later vanavond nog honger kreeg, dan haalde ik wel een homp brood met wat kaas ofzo in de keuken.
Even keek ik naar Arteia. Hopelijk vergaf ze het me dat ik amper wat at en dan mogelijk straks haar heiligdom binnen drong om alsnog wat te eten te vinden. We waren de oudste leden momenteel en we hadden samen een hoop meegemaakt. Even nam ik nog een slok wijn voor ik begon te eten, op het gemak en totaal niet van plan om me te haasten. Het was misschien maar best dat ik zowat overal m'n kap aanhield, zelf aan tafel zoals vandaag. Ik had niet echt zin dat een van de jongeren de bedrukte uitdrukking op m'n gezicht zag.

Selena Ysabeau de Clermont | Oudere Assassin & Lerares Vermommingen
Even keek ik op van het doelwit dat aan de andere kant van de gang stond. Ik vond het opeens verdacht verlaten, terwijl er anders altijd wel iemand in de buurt was. Zwijgend lie tik m'n boog zakken voor ik rondkeek en luisterde of ik wat hoorde. In de verte klonken vrolijke stemmen en het gerinkel van bestek. Deksels, ik was het avondeten haast vergeten. Zonder de moeite te doen de pijlen uit het doelwit te gaan trekken zette ik een sprintje in naar de eetzaal.
Met een zucht plofte ik op een van de lege stoelen zodra ik binnen kwam. Soms was ik een beetje een verstrooide professor, maar om het avondeten te missen, dat was zelf voor mij niet helemaal normaal. Haastig schepte ik op zodra ik de kom in handen kreeg voor ik een van de jongere leden een halve uitrbrander gaf omdat die tegen z'n vriend naast hem zat te smoezen over het feit dat ik aan wat komen hollen.
Kalm at ik verder terwijl ik de jonge meid naast me even een paar tips gaf over een onderwerp van de les van eerder die dag. Ik had al gemerkt dat ze het er soms wat moeilijk mee had, dus vond ik het eigenlijk geen probleem. Zodra ze tevreden was gleed m'n blik even langs de tafel. Arteia met het eten, Kortae die erbij zat alsof hij met een ei zat, Alena gezellig aan het kletsen. Jep, op deze manier voelde de plek echt aan als thuis voor me.

Shades schreef:

(ik schrijf het liefste tegenwoordige tijd, dus dan doen we maar eerste persoon en tegenwoordige tijd.)

{op zich stoort het niet als de ene tegenwoordige en andere verleden tijd doet. Het enige dat wel te groot verschil is is idd het verschil tussen derde persoon en 1e. Ik ga proberen tegenwoordige tijd te schrijven, maar jammergenoeg sla ik die tijdens mijn post soms door elkaar ;/}

Lindsey
Ik schep maar een heel klein beetje eten op, zodat anderen meer krijgen. Als ik zelf genoeg eet, heeft niemand daar profijt van, maar als ik het aan anderen geeft maak ik iemand blij. Zo denk ik altijd, bij alles. Soms is dat lastig, want ik moet voldoende voeding binnenkrijgen, maar ik voel me slecht als ik zo egoïstisch bezig ben. Ik lijd een onzelfzuchtig leven, en ik ben er tevreden mee. Ik kijk de eetzaal rond. Er zijn heel vrolijken bij, maar er zitten op dit moment ook veel mensen stil, geconcentreerd op hun eten. En er zijn er nog meer bij die de rest observeren, net als ik. Als ik nog een keer kijk naar mijn eten, besef ik dat ik wel erg weinig op heb geschept. Een klein hompje pasta, met één enkel kippenboutje. Nou ja, niks meer aan te doen. Misschien komt er nog een tweede opschepronde, maar dan is het zo egoïstisch om nog een keer op te scheppen, niet? Ik besluit om het hierbij te laten. Ondanks de hoeveelheid smaakt het eten lekker, als altijd. Denkend aan mijn viool eet ik de rest op.

Beatrice
Ik sla het avondmaal over. In plaats daarvan loop ik recht naar de trainingszaal. Gawin, de anderen vechtleraar, blijkt daar ook te zijn. Ik negeer hem en zoek een vechtzak uit. Er hangen er velen aan een touw aan de muur. Ik schreeuw, en trap met mijn rechterbeen ter hoogte van mijn heup. Ik herhaal dit een paar keer. Dan ga ik weg van de zak en oefen het in de lucht. Voeten in de juiste positie, op de bal van je voorste voet, draaien, en midden in je draai met je volle kracht tegen je doelwit trappen. Neerkomen, en meteen weer gereed staan voor de volgende tegenslag. Na dit een paar keer hebben gedaan, ga ik weer naar de zak toe.
'Ha! Ja! Hoe! Ho! Ha!' schreeuw ik uit, bij elke trap. Zo kan ik er meer kracht achter zetten. Mijn voet brandt al een tijdje. Terwijl ik er nog een poging op waag om een beetje te kunnen boogschieten, besef ik dat het niet voor mij weggelegd is. Boogschietetn is en blijft een moeilijk iets, maar voor mijn lessen heb ik toch een beetje ervaring nodig. Weliswaar is, op enkele pijlen na, elke pijl in de roos belandt. Voor het eerst ben ik een beetje trots.

Kortae Firaen | Guild Leader
Als ik Arteia’s blik voel kijk ik even terug in haar richting. Ik zie ze zachtjes teken doen en haast onmerkbaar knik ik zacht terug, ten teken dat ik het gemerkt heb. Voor de jongeren mag ze dan misschien maar een kokkin zijn en iemand die ze vermaakt met verhalen van vroeger, maar voor mij is ze een hoop meer. Ze is een steun en toeverlaat en hoewel de dagen dat we samen op pad gingen om contracten af te werken voorbij zijn, zou het me toch pijn doen om haar te moeten missen hier.
Sinds we samen gestart waren, hebben we elkaar leren kennen en op elkaar leren vertrouwen en ik hoop eigenlijk van harte dat de jongeren aan de tafel voor me hetzelfde zullen doen met elkaar. Ze hebben nooit familie gehad, ieder van ons was immers uit een weeshuis geplukt, maar samen moesten we maar een familie vormen.
Zwijgend dronk ik m’n beker van wijn uit, voor ik opstond. In het naar de deur gaan legde ik even zacht m’n hand op Arteia’s schouder, gewoonlijk wist ze daarmee wel dat ik me wilde verontschuldigen of bedanken voor het eten, afhankelijk van de situatie. Het was een klein gebaar, maar ik was nu immers een man van weinig woorden. Zwijgend liep ik de zaal uit, om door de gangen m’n weg te zoeken naar buiten. Ik had even verse lucht nodig.

Selena Ysabeau de Clermont | Oudere Assassin & Lerares Vermommingen
Kalm eet ik verder zodra het probleempje verholpen is. Vanuit m’n ooghoeken hou ik een aantal van de jongere leden in de gaten, zodat ze een uitbrander kunnen krijgen als ze te gek gaan doen. Ze hadden hier misschien enige vrijheid, maar dat wilde niet zeggen dat het een gekkenhuis moest worden. Als er niet vanaf het begin een beetje discipline was, dan was de kans groot dat er problemen van kwamen als ze uiteindelijk aan het werk moesten.
Verbaasd keek ik opzij toen ik merkte dat Tristana raar deed, of toch raar in mijn ogen. Ik fronste lichtjes. “Alles goed met je?” M’n stem klonk licht bezorgd. Ik wist dat ze met vechten soms problemen had, maar of het dat was dit keer…. Vast niet, daarvoor was die les al te lang afgelopen en ze had het deze namiddag prima gedaan in mijn les. Vanwaar dan het ongemakkelijke gevoel dat ik had?
Zacht legde ik m’n hand op haar schouder. “Als je ergens over wilt praten, m’n deur staat altijd voor je open.” Ik glimlachte even bemoedigend. Ze konden gerust bij me aankloppen, altijd, dat was een van de eerste dingen die ik ze duidelijk gemaakt had toen de lessen starten.

Tristana Ward | Jongere assassin | Necromancie

Ik kijk een klein beetje geschrokken op als ik plots een hand op mijn schouder voel. Die schrik gaat al snel weg als ik zie dat het Selena is. Ik luister naar haar geruststellende woorden en denk er even over na. Misschien kan ik beter wat hulp gebruiken bij het ontdekken van mijn kracht...
"Euhm... Misschien wel? Wilt u na het eten meegaan naar buiten?" vraag ik dan voorzichtig en een beetje verlegen. Ik ben bang om die stemmen alleen te moeten trotseren. Ergens heb ik al een vermoeden dat de stemmen niet van levende mensen komen. Het zijn tenminste geen gedachten die ik hoor. Het zijn echt stemmen die zich specifiek tot mij wenden. Stemmen, zonder dat ik ergens een lichaam erbij zie...

Alena
Ik sta op van tafel. Er valt niks meer te eten of te praten, dus ik sluip naar buiten. Tijdens de lessen moet ik mijn krachten onder controle krijgen, maar het is een beetje gevaarlijk omdat ik alles en iedereen dan in brand steek. Daarom heb ik een paar dagen geleden een kuil gegraven, vlak bij ons terrein. Daar leg ik dan droge blaadjes in, en probeer ik die in brand te steken. Een paar handbewegingen later steek ik per ongeluk een paar blaadjes een meter verderop in brand. Ik ren ernaartoe en stamp zo hard ik kan. Even later concentreer ik me weer op het blaadje in de kuil. Het enige wat er gebeurd is een klein gaatje in het blad. Het is al iets, niet? Ik sluip weer naar binnen en pak een scherp mes. Als ik even later weer buiten ben, concentreer ik me op een moeilijker ding, een tak hoog in de boom. Na tien minuten heb ik hem eraf gebrand. Ik pak de tak en zet mijn mes aan het einde er scheef op. Even later is de punt geslepen, en heb ik een speer. Ik pak het touw dat altijd aan mijn riem zit, bind hem aan de tak en mij vast en gooi. Hij komt recht in de "roos" van het binnenste van een gevallen boom. Precies waar ik gericht heb. Ik trek aan het touw en de speer komt terug. Misschien ben ik hier toch best goed in.

Beatrice
Ik volg de tip op van Gawin en de pijl komt goed terecht. Ik kijk hem dankbaar aan. Hij oefent met een zwaard tegen een vechtzak. Niet echt slim, het heeft geen zin en de vechtzak gaat sneller kapot. Omdat hij mij ook geholpen heeft, help ik hem ook. Ik pak twee stokken en loop naar hem toe.
'Wil je tegen mij vechten?' vraag ik. 'Want als je tegen dat ding oefent, word je niet echt beter.' Ik rol de stok naar hem toe en ga in mijn positie staan.

Kortae Firaen | Guild Leader
Even kijk ik op als ik beweging zie in de gang naar buiten. Wat was dat nu weer? Op dit uur hoorde niemand nog naar buiten te gaan, toch niet zonder heel goeie reden en voor zover ik wist hat niemand die eigenlijk. Ik zou toch geen opstand over me heen gaan krijgen? Stilletjes loop ik achter de figuur aan en merk dat het Alena is.
Zo stil als een kat glip ik achter haar de deur uit en wacht in de schaduwen om te zien wat ze van plan is. Een paar minuten later is het al een opluchting dat ze duidelijk niet van plan is om god wist war heen te gaan, maar met een zelfgemaakte speer te gaan oefenen. Een glijd m’n blik over de omgeving en blijft fronsend een paar tellen haken op het gat in de grond.
Wanneer ze de speer terug trekt, besluit ik mezelf kenbaar te maken. “Hoor je niet in bed te liggen?” Zachtjes stap in uit de schaduw in het licht van de maan. M’n stem die van onder m’n kap klinkt kon je het best omschrijven als mezelf, mysterieus en met een diepe rand eraan. Het maakte het moeilijk om m’n echte leeftijd te raden en ik vond het prima op die manier. Zwijgend keek ik haar aan, wachtend op een antwoord en een eventuele uitleg van wat ze hier deed.

Selena Ysabeau de Clermont | Oudere Assassin & Lerares Vermommingen
Vragend bleef ik haar aankijken, zeker na de woorden die ze gesproken had. Een tel gleed m’n blik langs de tafel. Kortae was al weg en van Arteia verwachtte ik eigenlijk geen echte problemen. Daarbij, ze ging toch met mij naar buiten? Ik wist wel dat Kortae het liever niet had dat mensen na donker rondslopen, zeker de jongeren niet, maar zolang ik erbij was kon het toch geen kwaad?
Ik knikte zachtjes. “Ok, maar vergeet je mantel niet mee te nemen.” Beter dat we een kap over ons hoofd konden trekken. De kans dat er iemand in de buurt zou komen was dan misschien heel klein, maar je kon altijd maar beter het zekere voor het onzekere nemen. “Kom over een half uurtje naar de gang, dan gaan we samen.” Snel dronk ik m’n beker uit voor ik opstond. Ik had nog wat op te ruimen van voor het eten en wilde dat over hebben voor ik met haar naar buiten ging. Om niet te spreken over het feit dat ik iets warmer aan wilde trekken voor ik de nacht trotseerde.

Alena
Terwijl ik met mijn speer gereed sta om nog een keer te gooien, hoor ik een stem achter me. Ik schrik me dood en draai me om.
'Wil je me de volgende keer niet zo laten schrikken?' vraag ik als ik zie dat het Kortae is. 'En om antwoord te geven op je vraag: ik was net wat dingetjes in brand aan het steken, blaadjes en zo. Veilig natuurlijk. En het leek me niet zo handig om dat binnen te doen... Dus ik oefende het hier zo, en daarna ben ik gaan speerwerpen. De anderen kunnen hun krachten binnen oefenen, maar ik helaas niet.' Ik hoop dat dit een goed excuus is. Het is de waarheid. Kortae staat er niet om bekend dat hij de veiligheid van zijn leerlingen op het spel zet. Ik durf te wedden dat ik nu naar binnen moet en alleen mag oefenen onder toezicht. Ik zucht.

Beatrice
Ik geef Gawin de kans om op te staan. We zeggen niets over wat er net is gebeurd.
'Gaat het?' Even probeer ik bezorgd te kijken, maar dan sla ik onverwachts toe. Links, rechts, rechts, links. Telkens houdt Gawin hem tegen. Dan raak ik hem met mijn stok in zijn zij. Als dit echte zwaarden waren, zou Gawin niet meer verder kunnen vechten. Ik steek hem nog eens in zijn buik.
'Gewonnen.' zeg ik. 'Wil je nog een keer?'

Lindsey
Ik sta op van het eten en loop naar de slaapvertrekken. Mijn viool en strijkstok liggen veilig opgeborgen onder mijn kast. Ik begin wat melodietjes te spelen. Ik heb nog nooit echte muziek gehoord, dus alles is zelfverzonnen. Ik hoor helaas bij de paar mensen die krachten niet binnen of alleen kunnen doen, ik kan mijn emoties en energie namelijk overzetten naar anderen. Soms oefen ik het stiekem als ik bij anderen ben, met kleine beetjes. Dan zijn ze daarna iets vrolijker. Ik kan het helaas ook niet aan één stuk door oefenen, dan ben ik daarna niets waard. Daarom speel ik veel viool.

Kortae Firaen | Guild Leader
Een tel fronste ik lichtjes. De jeugd van tegenwoordig ook met hun grote mond soms. Moest ik me nu echt tegenover haar gaan verantwoorden? "Zorg dat mensen je niet kunnen besluipen." Was mijn reactie. Ze moest het maar zien als een les eigenlijk. Als je jezelf liet besluipen zoals nu zo dicht bij de Guild, waar het stil was, dan kon het zeker gebeuren in de stad waar er een hoop meer rumour was en je nog minder hoorde.
M'n blik gleed naar de kuil toen ze zei wat ze deed. Blijkbaar vlotte het niet zo heel erg, te zien aan het resultaat van wat ze geproduceerd had. Bij de meeste jongeren ontluikte hun kracht pas, maar ze had blijkbaar het zekere voor het onzekere genomen, zodra ze doorhad wat haar talent was.
"In een grottenstelsel is er weinig kans dat je dingen in brand steekt." Eigenlijk bleef ik er behoorlijk kalm onder. Zelf had ik lang geleden m'n kracht al ontdekt. "Je kan altijd een lege ruime zoeken om te oefenen, zo kun je ook binnen blijven, zonder de kans dat je dingen in brand steekt." Steen brandde nu eenmaal niet. "En het zou ook een stuk veiliger voor je zijn. Vuur is van ver te zien in een donker bos en lokt altijd meer nieuwsgierige ogen dan ons lief is." Het was maar een goede raad dat ik haar gaf. Voor nu zou ik het door de vingers zien, omdat ze blijkbaar nog niet in staat was om echt vuur te maken. Wanneer die dag aanbrak, zou ik vast en zeker andere maatregelen nemen.
Over het speerwerpen hield ik voor nu wijselijk m'n mond. Voor nu leek het me genoeg om haar te wijzen op het gevaar van haar beslissing om in het donker met licht te gaan spelen.

Alena
Na Kortae's "toespraak" loop ik naar binnen. Het lijkt me niet slim om te zeggen dat er niet alleen steen daarbinnen is. Maar goed. Dan zal hij er zelf maar achter komen. Als ik een bed of zo in brand steek. Of een tafel. Of nog iets veel ergers. Maar goed, dat zal voorlopig nog even niet gebeuren. Ik loop naar mijn kamer.

Kortae Firaen | Guild Leader
Zwijgend kijk ik haar na. Ik hoopte echt dat ze zou onthouden wat ik gezegd had. Het grottenstelsel waar de Guild gevestigd was, was groter dan wat we ervan gebruikten. Misschien moest ze maar eens rond gaan kijken. Vast en zeker dat er wel ergens een plek zou zijn die helemaal veilig was en waar geen bedden of andere brandbare voorwerpen in de weg lagen die vlam konden vatten. Ze kon het natuurlijk ook altijd vragen of er iemand een plekje wist.
Zwijgend sloot hij z'n ogen, voor hij zich concentreerde op de duisternis rond hem. De nacht was zijn terrein, altijd al geweest en al helemaal toen hij ontdekte dat hij er controle over had. Zwijgend bleef hij staan, terwijl het enigeste wat hem leek te interesseren het duister om hem heen en z'n eigen ademhaling was. In het licht van de maan was te zien hoe het leek te bewegen om hem heen, telkens hij i of uit ademende, alsof het een deel van hem was, een deel dat dichter kwam toen hij inademde en iedere keer een beetje verder van hem weg kroop toen hij uitademde, tot het leek alsof hij in een zwart gat stond. Omgeven door z'n eigen wolk van duisternis die laag over de grond zweefde. Het deerde hem niet en het was evenmin schadelijk voor anderen, maar wanneer hij het juist gebruikte kon hij ervoor zorgen dat niets of niemand hem zag.

Gawin

'Gaat het?' Ik kijk naar Beatrice, die me bezorgd aankijkt. Ik kijk haar verbaasd aan. Hoe kan ze geen pijn leiden? In de jaren dat ik mijn gave heb, heb ik nog nooit iemand aangeraakt die niet in elkaar kromp van de pijn. Opeens begint ze me weer aan te vallen en hoe erg ik ook mijn best doe, ik blijf afgeleid. Als er een manier is waarop ik mensen aan kan raken zonder dat ze pijn lijden... Ze steekt me in mijn buik en ze heeft gewonnen. Ik zucht.
'Gewonnen. Wil je nog een keer?' Ik schud mijn hoofd. Nu niet, ik heb tijd nodig om te denken. Ik kijk haar aan en probeer iets te bedenken waardoor het zou kunnen komen dat mijn gave niet op haar werkt.
'Ik raakte je aan en je had geen pijn. Zou het kunnen dat je immuun bent voor gaven van anderen of iets in die richting?'

Beatrice
'Zeker niet, ik ben niet immuun voor krachten. Niet dat ik weet.' antwoord ik op Gawins vraag. 'Misschien begin je jouw kracht te beheersen?' Ik glimlach naar hem. Ik vraag me af hoe het is om een kracht te bezitten.. Omdat Gawin niet nog een keer wil vechten, ruim ik de stokken op en ga verder met waar ik mee bezig was: boogschieten. Dan besef ik dat ik nog nooit ben getroffen door krachten, en die ene keer, net, kon ik er tegen. Misschien ben ik dan toch immuun. Ik heb nog niet eens een pijl aangelegd, of ik leg de boog alweer neer.
'Ik ga.' zeg ik, en ik been de kamer uit. Piekerend loop ik door het gangenstelsel. Ik loop heen en weer. Ik heb mijn kracht nooit ontdekt. Misschien is mijn kracht dan toch... Immuun zijn voor andere krachten. Ik besluit om het uit de gaan zoeken. Iemand met een niet zo heftige kracht. Niet dat ik doodga als diegene de kracht op mij uitvoert. Maar goed genoeg om het te voelen. Ik denk na. Ik wil liever niet dat iemand mijn verleden ziet, in brand staan doe ik ook niet graag, ik wil liever mijn eigen lichaam besturen, ik ben niet dood, ook pijn lijden staat niet op mijn dagelijkse planning, mijn stemming is precies goed, en helaas ben ik geen ijs. Nou ja helaas. Anteia lijkt me het minst erge. Dan moet ze maar mijn lichaam besturen. Ik zoek de uitweg van dit grottenstelsel en vind haar in de keuken.
'Uhm, Anteia?' vraag ik. 'Ik was zonet met Kortae in de trainingszaal aan het vechten, en hij raakte me met zijn blote elleboog aan. En er gebeurde  helemaal niets. En hij vroeg of ik misschien immuun was voor krachten. Maar dat wist ik niet. Dus, wat ik wil vragen, wil jij misschien proberen mijn lichaam te besturen, dan kan ik kijken of dat lukt..?' Ik wacht af.